Zgodnie z § 5 pkt 1 lit. b rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 24 września 2015 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 (Dz.U. poz. 1570), wymagane jest, aby podmiot ubiegający się o przyznanie pomocy w zakresie podejmowania działalności gospodarczej przed złożeniem wniosku o przyznanie pomocy nie wykonywał działalności gospodarczej, do której stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Określony w powyższym przepisie dzień stanowiący punkt odniesienia do obliczenia okresu nie wykonywania tej działalności został wskazany jako moment bazowy dla podmiotu dokonującego weryfikacji ww. warunku. Nie oznacza to jednak, że podjęcie działalności gospodarczej może nastąpić od dnia złożenia wniosku o przyznanie pomocy. Z istoty zakresu, jakim jest podejmowanie działalności gospodarczej wynika, iż podjęcie działalności gospodarczej powinno nastąpić po zawarciu umowy o przyznanie pomocy, bowiem w wyniku przyznania pomocy nastąpi utworzenie nowego podmiotu podejmującego działalność gospodarczą. Dopuszczenie innej możliwości oznaczałoby w praktyce, że pomoc zostanie przyznana nie na podjęcie działalności gospodarczej lecz na rozwój już istniejącego podmiotu.

Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 24 września 2015 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 (Dz.U. poz. 1570) nie wprowadza ograniczeń w zakresie wcześniejszego uzyskania wsparcia na podjęcie działalności gospodarczej ze środków innych niż PROW 2014-2020. Ograniczenie wskazane w § 5 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia LSR dotyczy wyłącznie uzyskania wcześniej wsparcia na operację z zakresu podejmowania działalności gospodarczej w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020.

W myśl § 7 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia, pomoc jest przyznawana jeżeli operacja zakłada m.in. utworzenie co najmniej jednego miejsca pracy w przeliczeniu na pełne etaty średnioroczne i utrzymanie miejsc pracy, w tym miejsc pracy, które zostaną utworzone w wyniku realizacji operacji, przez 3 lata od dnia wypłaty płatności końcowej (przez utworzenie miejsca pracy jest rozumiane zatrudnienie osoby, dla której zostanie utworzone miejsce pracy na podstawie umowy o pracę lub spółdzielczej umowy o pracę).
Zatem, w przypadku operacji związanej z rozwijaniem działalności gospodarczej, o której mowa w § 2 ust. 1 pkt 2 lit. c rozporządzenia, do kosztów kwalifikowalnych operacji nie zalicza się kosztów wynagrodzenia i innych świadczeń, o których mowa w Kodeksie pracy, związanych z pracą pracowników beneficjenta, a także innych kosztów ponoszonych przez beneficjenta na podstawie odrębnych przepisów w związku z zatrudnieniem tych pracowników. Jednakże zgodnie z zobowiązaniem określonym w § 5 ust. 1 pkt 6 umowy o przyznaniu pomocy, beneficjent zobowiązany jest do ponoszenia kosztów zatrudnienia pracowników, w odniesieniu do utworzonych i utrzymanych miejsc pracy. 
W przypadku, gdy beneficjent korzysta ze wsparcia ze środków Funduszu Pracy na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, tj. refundacji części kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne, w przypadku operacji w zakresie rozwijania działalności gospodarczej, należy zauważyć, że ograniczenia w tym zakresie zawarte zostały w § 5 ust. 1 pkt 6 umowy o przyznaniu pomocy dla operacji w zakresie rozwijania działalności gospodarczej, zgodnie z którym, beneficjent jest zobowiązany do ponoszenia kosztów zatrudnienia pracowników.
Zatem, jeżeli w wyniku realizacji operacji w zakresie rozwijania działalności gospodarczej zostaną utworzone miejsca pracy, istotne jest, aby efekty takiej operacji nie były generowane poprzez wsparcie z innych środków publicznych. W świetle powyższego, fakt uzyskania wsparcia ze środków Funduszu Pracy na zatrudnienie osób przez beneficjenta, stanowi przeszkodę w możliwości uzyskania refundacji kosztów kwalifikowalnych operacji w związku z realizacją operacji w zakresie rozwijania działalności gospodarczej.
Jednocześnie, w przypadku podejmowania działalności gospodarczej, o której mowa w § 2 ust. 1 lit. a rozporządzenia, pomoc udzielana jest w formie premii, a nie w formie refundacji poniesionych kosztów kwalifikowalnych. Zatem w tym przypadku nie ma zastosowania § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia.
Natomiast w przypadku kosztów niekwalifikowalnych operacji możliwe jest ich finansowanie z innych środków publicznych.

Zgodnie z § 7 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 24 września 2015 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 (Dz.U. poz. 1570), pomoc na operację w zakresie „rozwijania działalności gospodarczej” jest przyznawana, m.in. jeżeli podmiotowi ubiegającemu się o jej przyznanie nie została dotychczas przyznana pomoc na operację w zakresie „podejmowania działalności gospodarczej” albo upłynęło co najmniej 2 lata od dnia przyznania temu podmiotowi pomocy na operację w zakresie „rozwijania działalności gospodarczej”. Jednocześnie, w § 1 rozporządzenia wskazano, że „pomoc” oznacza pomoc finansową w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 (PROW 2014–2020).
W związku z powyższym, ograniczenie zawarte w przytoczonym przepisie odnosi się do wsparcia otrzymanego ze środków PROW 2014–2020 w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” na operację w zakresie „podejmowania działalności gospodarczej”.

W przypadku podejmowania działalności gospodarczej przez osobę fizyczną jednym z warunków przyznania pomocy jest nie wykonywanie przez podmiot ubiegający się o pomoc, działalności gospodarczej, do której stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w okresie 2 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o przyznanie tej pomocy. Kolejny zaś warunek przyznania pomocy mówi o nie posiadaniu wpisu do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG) w ww. okresie.
Z analizy zapytania wynika, iż potencjalny wnioskodawca przebywa obecnie na urlopie macierzyńskim. W opisanym przypadku można stwierdzić, iż o ile osoba fizyczna nie wykonywała działalności gospodarczej w okresie 2 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o przyznanie tej pomocy oraz nie posiadała wpisu do CEIDG w tym okresie), to sam fakt przebywania na urlopie macierzyńskim nie stanowi przeszkody do rozpoczęcia takiej działalności po uzyskaniu pomocy w zakresie podejmowania działalności gospodarczej.
Jednocześnie należy mieć na uwadze, że zgodnie z warunkami umowy o przyznaniu pomocy w zakresie podejmowania działalności gospodarczej, osoba fizyczna zobowiązuje się do wykonywania działalności gospodarczej (co oznacza brak możliwości jej zawieszania) w trakcie realizacji operacji oraz przez okres 2 lat liczony od dnia wypłaty drugiej transzy pomocy.

Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt lit. b rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 24 września 2015 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 (Dz.U. poz. 1570), pomoc na operację w zakresie podejmowania działalności gospodarczej jest przyznawana, jeżeli podmiot ubiegający się o jej przyznanie w okresie 2 lat poprzedzających dzień złożenia wniosku o przyznanie tej pomocy nie wykonywał działalności gospodarczej, do której stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, w szczególności nie był wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej albo w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym. W związku z powyższym rozporządzenie LSR nie wprowadza dodatkowych ograniczeń w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej poza granicami Polski.

Zgodnie z § 17 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 24 września 2015 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach poddziałania „Wsparcie na wdrażanie operacji w ramach strategii rozwoju lokalnego kierowanego przez społeczność” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2014–2020 (Dz.U. poz. 1570), zwanego dalej „rozporządzeniem LSR, do kosztów kwalifikowalnych operacji zalicza się koszty zakupu środków transportu, z wyłączeniem zakupu samochodów osobowych przeznaczonych do przewozu mniej niż 8 osób łącznie z kierowcą.
Biorąc pod uwagę przepisy prawa o ruchu drogowym środek transportu jest pojazdem. Zgodnie bowiem z definicją pojęcia „pojazd” zawartą w art. 2 pkt 31 ustawy z dnia z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1137), „pojazd” to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane.
Z kolei na gruncie przepisów o podatku dochodowym, samochodem osobowym jest pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1) pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

- klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
- z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,

2) pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,

3) pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

- agregat elektryczny/spawalniczy,
- do prac wiertniczych,
- koparka, koparko-spycharka,
- ładowarka,
- podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
- żuraw samochodowy,

4) pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.
Spełnienie wymagań dla ww. pojazdów należy stwierdzić:

1) w przypadku pojazdów określonych w ww. pkt 1) i 2) - na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań,
2) w przypadku pojazdu specjalnego - na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę także na § 2 ust. 2 rozporządzenia LSR, zgodnie
z którym pomoc na operacje w ramach ww. poddziałania ma charakter pomocy de minimis, z wyjątkiem pomocy, do której nie ma zastosowania rozporządzenie Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 1) (rozporządzenie 1407/2013). Zgodnie z art. 3 ust. 2 tego rozporządzenia 1407/2013 całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu prowadzącemu działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarów nie może przekroczyć 100 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych, a pomoc de minimis nie może zostać wykorzystana na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego towarów przez przedsiębiorstwa prowadzące działalność zarobkową w zakresie transportu drogowego towarów.

Naczepa zgodnie z przepisami o ruchu drogowym traktowana jest jako środek transportu, bowiem „naczepa” to przyczepa, której część spoczywa na pojeździe silnikowym i obciąża ten pojazd (art. 2 pkt 52), zaś „przyczepa”, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 50 ustawy Prawo o ruchu drogowym, to pojazd bez silnika, przystosowany do łączenia go z innym pojazdem. W związku z powyższym koszt zakupu kwalifikuje się do wsparcia finansowego jako zakup środka transportu.

W myśl przepisów dotyczących pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług, pojazd potocznie nazywany „karawanem” stanowi pojazd specjalny o przeznaczeniu pogrzebowym, a zatem nie jest samochodem osobowym.
W związku z powyższym koszt zakupu kwalifikuje się do wsparcia finansowego jako zakup środka transportu.

Zakup używanego środku transportu stanowi koszt niekwalifikowalny. Wyjątkiem od tej zasady jest przypadek zakupu maszyny używanej będącej eksponatem w ramach realizacji operacji z zakresu zachowania dziedzictwa lokalnego.